گفتگو با هنرمند جوان زردشت اوسمان باکی

زردشت اوسمان باکی هنرمند عکاس کرد عراقی است که از هنگام تولد در بستری از ناملایمات سیاسی و جغرافیایی قرار داشته است. فرصتی دست داد تا گفتگویی با او داشته باشیم که چکیده آن را در زیر میخوانید:

• سال‌هاست که خاورمیانه در آتش جنگ می‌سوزد. به وضوح می‌توان تاثیرات جنگ را در آثار شما دید. در این باره توضیح دهید و لطفا بگوئید چرا جنگ منبع الهام آثار شماست؟

هارمونی من و محیطم؛ وقتی که به همدیگر وابسته می شویم و من رویش کارمی کنم. از آن الهام می گیرم. البته جای دارد به طور ویژه محیطی که در آن زندگی می‌کنم را مخصوصا حلبچه به عنوان یکی از مهم‌ترین منابع الهام خودم نام ببرم.

• تصاویری واقعی از خانواده‌های درگیر جنگ مهم‌ترین سوژه‌ی شما هستند. درست است؟

در طول تاریخ، مردم کردستان به سبب محیط جغرافیایی که ساکنان آن دچار درگیری و جنگ های بسیاری بوده و هرگز هم تسلیم زیاده خواهی ها نشده، باعث شده درگیری بخشی جدایی ناپذیر از این منطقه باشد. همه‌ی تلاشم را کرده‌ام که رنج از دست دادن عزیزان را در خانواده‌ها نمایش بدهم در حالی که وقتی این شهدا در خاک جای می‌گیرند، بمب‌ها جایشان را در خانواده ها باز می‌کنند.

• از سختی‌های مدیومی که با آن کار می‌کنید بگوئید.

انجام دادن هرکاری سختی های خودش را دارد. شاید از مشکلاتی که من باآن‌ها سر و کار دارم، بدل کردن خانه‌های درگیر، به موزه‌های جنگ باشد. همه تلاشم را می‌کنم تا بتوانم یاد و خاطره این فجایع انسانی را به دنیا نشان دهم.

• بهترین و سخت‌ترین خاطره‌ای که در حین کار روی پروژه‌تان داشته‌اید چه بوده؟

از این که توانستم بخشی از رنجشی را که به مردم حلبچه گذشته به جهانیان نشان دهم حس خوبی دارم… بهتر بگویم احساس ادای دین می‌کنم و افتخار می‌کنم اما سختی های کار هم فراوان است… طی کردن چندین کیلومتر در سرما و گرما، دیدن رنج و سختی ناشی از جنگ و درگیری، تماشای اشک‌های پنهان شده در چشم بازماندگان این‌ها همگی از دشواری های کار است.

شاید بهترین خاطره دیدن کودکان و بچه های شهر باشد که احساس زندگی را منتقل می‌کنند و بدترین خاطره هم شهید شدن قهرمانان.

• مهمترین چالشی که روبه‌روی خود می‌بینید چیست؟

معمولا به محض رسیدن به هرمنطقه ای ابتدا عکاسی را از کودکان خردسال شروع میکنم چون آن‌ها برایم مانند امیدهای آینده هستند و باور دارم رویاهای کودکان بر جنگ پیروز می‌شود.

در پایان جای دارد از شهدای حلبچه که در فاجعه‌ی شیمیایی جان خود را از دست داند، ادای احترام کرده و آثارم را به روح شهدا و مادران این سرزمین تقدیم کنم.