وقتی که محدودیت خلاقیت می‌آورد

توانایی های ما آن‌قدر بدیهی پنداشته می‌شوند که گاه آن‌ها را فراموش می‌کنیم و زمانی به فکر اهمیت حیاتیِ آن‌ها می‌‎افتیم که عموما دیگر دیر شده است. زمانی که قدرت راه رفتن را نداشته باشیم، هنگامی که نتوانیم رانندگی کنیم و لحظه‌ای که صندلی خانه تنها بستر امن ما شود، آن زمان دیگر دنیای واقعی به کارمان نمی‌آید؛ چرا که واقعیت یعنی نداشتن پایی که حرکت کند، یعنی تحمل نگاه‌های ترحم آمیزی که تنها خوردمان می‌کنند. در این لحظه که واقعیت را کنار گذاشته و با حقیقتی به نام هنر آغاز می‌کنیم، بومِ ما می‌شود جهانی که در آن راه می‌رویم بی آن که نبودن پا محدودمان کند. هنر می‌شود پناهگاهی که به دور از نگاه‌های دیگران، امن و آسوده پیش می‌رویم.

امروز قصد داریم به معرفی بوی فرنک هنرمند 22 ساله‌ی فرانسوی-امریکایی بپردازیم که وقتی بیماری‌ خانه نشینش کرد، استعدادش کشف شد. وی مبتلا به اسپوندیلیت آنکیلوزان است که یک بیماری مفصلی پیش‌رونده و خودایمنی به شمار می‌رود که بیش‌تر ستون فقرات و لگن را درگیر می‌سازد. بوی در مورد بیماری اش می‌گوید:

مانند اغلب بیماری‌ها، تا زمانی که بتوانید کارایی خودتان را حفظ کنید، می‌توانید ادامه دهید اما متاسفانه از سال 2015 که بیماری من تشخیص داده شد، به سرعت و شدت پیشرفت کرد و نشانه‌هایش طوری شد که دیگر نمی‌توانستم نادیده بگیرمشان. در نهایت هم پس از تحمل درد مزمنش، بیماری به مفاصل و تاندون هایم گسترش یافت و  مجبور شدم کارم را ترک کنم. از آن زمان دیگر نمی‌توانم راه بروم و 5 ماه است که خانه نشین شده‌ام

در آثار بوی، فیگورهایی را می‌بینیم که در حال فرار از واقعیت خود، سعی در جست و جویی شخصی میان راه‌های دور و دراز دارند.